Bart Peeters - De Hemel in het Klad Tour

Weer of geen weer, bij Peeters schijnt de zon.

Het begon te regenen, precies op het moment dat Bart Peeters vrijdagavond het hoofdpodium op het Abdijplein in Middelburg betrad.

Maar niemand die zich erom bekommerde. Als de virtuoze Bart Peetersband gaat spelen, is het namelijk net of de zon gaat schijnen. Duisternis of regen, het maakt niet uit.

'Het is niet wat het is, het is wat je ermee doet', heette het openingsnummer. Een ballade die toch exotisch, ritmisch en swingend werd gebracht. Een loom zomeravondnummer, net als 'Zo van die zomerdagen', dat door Peeters met enige schroom werd aangekondigd, omdat het net weer begon te regenen. De rustige opening gaf aan dat Peeters twijfelde wat hij op het Abdijplein precies moest gaan doen. In theaters in België verzorgt hij luisterconcerten, op festivals breken onze zuiderburen de tent als Peeters langskomt bijkans af. Voor aanvang zag hij de stoeltjes op het Abdijplein, de rustieke ambiance en hij begon te twijfelen. Het publiek kreeg daardoor twee kanten van Peeters te zien: de vriendelijke, bijna nette chansonnier, maar ook het vrolijke feestbeest. En eigenlijk is er nog een derde Bart Peeters. De lolbroek. Er zitten grapjes in zijn teksten en zijn aankondigingen lijken soms sketches uit een cabaretvoorstelling. Gisteravond bijvoorbeeld over superdeejays. "Zo'n Tiësto drukt gewoon op een knop, terwijl op festivals bands de ballen van hun lijf spelen." De boodschap was duidelijk. Peeters ging ook onbekommerd met het publiek in discussie over de verdieping van de Westerschelde. "Mevrouw, het verwondert me dat u er vanavond bent. Onze ministers hadden toch afgesproken dat jullie de Westerschelde gingen uitdiepen? Vanavond nog."

Het is eigenlijk een raadsel waarom Peeters in Nederland niet veel populairder is. In Middelburg bewees hij dat hij als performer in de Benelux zijn gelijke niet kent. Zo stond hij na anderhalf uur plotseling achter het publiek op de geluidstent te zingen. En altijd wervelde hij over het podium.

Wie zou twijfelen over het kleinkunstachtige karakter van zijn teksten of zijn uitstraling van ideale schoonzoon, moet ongetwijfeld door de Bart Peetersband over de streep zijn getrokken. Vijf rasmuzikanten met een voorliefde voor alles wat swingt, van de Balkan tot Jamaica. Ze kregen een ovationeel applaus, maar onbegrijpelijk dat het van nog geen vijfhonderd man was. Wie onder alle omstandigheden de zon doet schijnen, verdient er zeker tweeduizend.

Ernst Jan Roosendaal, PZC, 29 08 2009

Bart Peeters scoort andermaal met nieuwe cd.

Bart Peeters’ beslissing enkele jaren geleden om de Engelstalige popmuziek in te ruilen voor Nederlandstalige popmuziek werd met veel ongeloof en kritiek bejegend. Zijn Nederlandstalige debuutplaat "Het plaatje van Bart" werd echter een groot succes en haalde moeiteloos ‘goud’ en ‘platina’ in Vlaanderen. Met de opvolger, "Slimmer dan de zanger", ruim drie jaar geleden, bevestigde Bart Peeters z’n sterke reputatie als Vlaamse zanger. Zijn derde plaat "De hemel in het klad" is echter de kers op de slagroomtaart.

Peeters laat zijn muzikale kunnen hier hoogtij vieren en we worden al vanaf het eerste nummer ondergedompeld in een feeëriek luisterspel. Het eerste liedje "Het is niet wat het is",met zijn exotische klanken, laat ons heerlijk wegdromen. En in "Er is geen zoals jij" horen we onmiskenbaar Raymond van het Groenewouds invloed, die het nummer dan ook componeerde.

"De hemel in het klad" is niet alleen een muzikaal hoogstandje, ook de teksten zijn vaak veelbetekenend. Enerzijds duiken we vaak als het ware in de rimpelige gedachtenpoelen van Peeters kronkelige brein. Anderzijds worden er ook luchtige, vrolijk liedjes tegenaan gegooid zoals bv. "Arbeidsongeschikt". Bart Peeters wist zich voor deze cd andermaal te omringen met topmuzikanten die zijn nummers op professionele wijze mooi tot hun recht laten komen (denk aan: Abdellah Marrakchi, Mike & Ivan Smeulders en Piet Van den Heuvel).

Kort samengevat: Bart Peeters brengt een prachtige nieuwe cd uit die vol pareltjes van nummers staat. Hij wist opnieuw goede muzikanten te strikken en oa. Raymond van het Groenewoud en Ronny Mosuse hielpen mee enkele liedjes te realiseren. Peeters levert opnieuw een prachtige plaat af. We kunnen zijn keuze om in het Nederlands te zingen alleen maar verder toejuichen. Doe zo verder Bart!

JD- The Top Of Music 18 09 2008

Kwinkslagen en knipogen bij de vleet.

Het derde Nederlandstalige album van Bart Peeters is een schot in de roos. De teksten getuigen van een grenzeloze creativiteit en het muzikale jasje eromheen flirt zowel met vrolijke wereldmuziek als met verruimende kleinkunst. Meermaals ontsnapte ons een giechel bij het horen van de veelvuldige kwinkslagen op de plaat, genre ‘Als ik een voorkeur geven mag, dan kies ik voor blond en dom - Omdat het zo hoort op deze dag, want alles is andersom’ (‘Andersomdag’). Een cd om bij na te denken en tegelijk vrolijk van te worden.

Gerlinde De Bruycker - Metro 23 09 2008

Hoe doet die Peeters dat?

BRUSSEL - Bart Peeters is in vijf jaar de beste Nederlandstalige artiest in Vlaanderen geworden. Met een nieuwe plaat onder de arm trekt hij alweer op tournee.

Wie er nog aan twijfelt waar het hart van Bart Peeters dezer dagen klopt, moet maar eens een van zijn concerten meepikken. Ver van de wereld van televisie, in direct contact met het publiek, heeft Peeters-de-muzikant de overhand genomen van Peeters-de-mediamens.

In een volle Ancienne Belgique stelde hij de afgelopen drie dagen zijn derde solo-album De hemel in het klad voor. Dat is een fijn afgewerkte collectie liedjes die op een onopvallende manier toch duidelijke keuzes maakt: de taal is Nederlands, de teksten beroeren sociale en politieke thema's, maar de muziek waait uit de hele wereld aan.

Peeters' nieuwe liedjes, tot stand gekomen tijdens zijn jongste tournee, ademen vooral een Zuid-Amerikaanse sfeer uit, al maakt hij daar iets heel persoonlijks van. 'Het is niet wat het is' bijvoorbeeld wijst een beetje naar Kaapverdië, naar tango, maar ook naar chanson, en krijgt dus finaal een eigen identiteit.

Het is ook een van die bitterzoete liedjes waarin Peeters de samenleving onder de loep neemt. Politiek machtsmisbruik, het klimaat, de verwarring die de media spuien, de oorlog in Irak en de rijke exposés in Knokke: het passeert allemaal in teksten die daar de liefde tegenover stellen, het enige en ultieme wapen tegen vervlakking en leegte en mierenneuken.

Omdat het een premièreconcert was, bevatte de set veel nieuwe liedjes en was de zanger een beetje zenuwachtig. Hij zong zijn radiohit 'Zomerdagen' te laag en raakte vaak niet uit zijn tussenteksten, maar dat wordt allemaal verholpen. Dat de harmoniezang, een van de sterke wapens van zijn groep, ook even uitschoof, is hooguit een stimulans om nog beter te worden.

Want de Bart-Peetersband is een wonderlijk gegeven. Er is geen drummer, wel twee percussionisten: zo krijgen we meestal geen groove, veeleer een tintelend ritme dat een warm bed is voor de vele kleuren van de gebroeders Smeulders (accordeon, piano...) en Emile Verstraeten (viool, gitaar). Met zijn vijf muzikanten kan Peeters heel veel muzikale stijlen spelen en samenbrengen.

Het was dus smullen, van de sobere aanpak en zang in 'Andersomdag', van het forse 'Messias' en van het funky 'Hoe doen die dat'. Een tirade tegen de pretentie van dj's leidde eerst 'Leve de deejays' in ('Ooit komt er een dag dat de samples op zijn/ dat men weer verlangt naar een groepeke fijn'), dat dan overging in een cover van 'Last night a DJ saved my life': live gespeeld én in het Nederlands, twee correcties die konden tellen.

Dat een song na zijn creatie nog een hele weg kan gaan, toonde een geslaagde Zuid-Afrikaanse versie van 'Heist-aan-Zee'. En dat de groep steeds beter wordt, hoorden we in 'O California', waarin de Beach Boys nageaapt werden zonder dat de Peeters Boys met de billen bloot gingen. In 'Allemaal door jou' kwam de Brel in Peeters overtuigender naar boven dan in een cover van 'Voir un ami pleurer'.

Mooi concert dus, van een artiest die een groot geloof heeft in de weg die hij steeds meer kiest. En die met 'Sint-Franciscus' een song geschreven heeft die dan misschien niet de radio zal halen, maar wel mag ingeschreven worden in de lijst van Vlaamse klassiekers.

Bart Peeters. Gezien in de Ancienne Belgique in Brussel. Op tournee tot april.

De cd 'De hemel in het klad' is nu uit op EMI.

Peter Van Tyghem - De Standaard 08 09 2008

Bart Peeters presenteert nieuwe cd in uitverkochte AB: Première zonder kladwerk

Wordt het kind Bart Peeters toch volwassen? In de AB ging het die kant uit.

De nieuwe plaat en tournee van Bart Peeters zijn in première gegaan. De hemel in het klad vertaalde zich in een muzikaal excellent maar minder uitbundig optreden dan vroeger (****).

Goed nieuws voor de Vlaamse muziek: Bart Peeters heeft een nieuwe cd uit. De immer sympathieke Kempenaar kan als geen ander een draai geven aan vrolijke muziekjes en schudt zinswendingen uit zijn mouw die evenveel verrassen als die van wijlen Herman de Coninck.

Op zijn derde plaat De hemel in het klad zorgen de knappe begeleiders voor een warm en dik klankenktapijt, terwijl Peeters in zijn liedjes van emoties wisselt zoals Nicole en Hugo van kostuum. De songs zelf werden al uitvoerig getest in het tweede luik van de uiterst succesvolle Slimmer dan de zanger-tournee, wat vrijdag in de AB duidelijk te horen viel. De BV en zijn mannen verbaasden geregeld door de zuiverheid waarmee ze de nummers uitvoerden.

Vooral de accordeon van Mike Smeulders voerde de boventoon, alhoewel violist Emile Verstraeten zich niet onbetuigd liet. Onder meer in het Slavisch getinte 'Het is niet wat het is het is' trilde zijn viool als een espenblad. Ook het basspel van Ivan Smeulders wordt steeds beter, terwijl de percussiebijdragen van Abdellah Marrakchi en Piet Van den Heuvel nog aan subtiliteit wonnen.

De zanger knipoogde intussen geregeld op geestige wijze naar zijn mediapersoonlijkheid. Zo hoorden we plots een echo van zijn Limburgse alter ego Joe Roxy in de intro van 'Hoe doen die dat', terwijl hij wonderlijk genoeg ook op zoek ging naar "de Gabriel Rios in mij" in het liedje 'Arbeidsongeschikt' en als een volleerde mambokoning over het podium schoof. Bij de songs viel dan weer het van Raymond van het Groenewoud cadeau gekregen 'Er is er geen een zoals jij' op.

Hoogtepunten waren verder 'Andersomdag' met prachtig gitaarspel, naast het schitterende 'Sint-Franciscus', dat voor de bissen werd opgespaard. Van het klad uit de cd-titel merkten we bijgevolg maar weinig. Wat we wel een beetje misten, was Peeters' ongebreidelde enthousiasme, zoals bleek uit een tamme versie van 'Poolijs'. Verder noteerden we dat er in nummers als 'Leve de deejays' en 'Denk je soms nog aan mij' een grumpy old man in hem naar boven dreigde te komen. Is Bart Peeters dan toch volwassen aan het worden? Tja, ooit moet iedereen die weg op. Ook het grootste kind.

Koen De Meester - De Morgen 08 09 2008

Bart Peeters, Capitole Gent

Bart Peeters bloot

Bart Peeters hoeft al lang niet meer te bewijzen dat hij een degelijke songtekst kan schrijven of dat hij een zaal in vuur en vlam kan zetten. Toch vroegen wij ons af wat zijn intimistische derde plaat ‘De hemel in het klad’ zou geven op het grote podium van de Capitole in Gent.

De Capitole is en blijft een bunker met een betonnen geluid, daar kan zelfs Bart Peeters niet veel aan veranderen. Mensen die dus plichtsgetrouw op voorhand het nieuwe plaatje hadden beluisterd, werden beloond voor hun ijver, want wie dat niet gedaan had, kon niet alle teksten even goed verstaan. Erg jammer, want Peeters’ ingenieuze teksten zijn absoluut de moeite waard. Niet dat er muzikaal weinig te beleven viel, dat zeker niet, maar toch blijft Peeters vooral met zijn teksten hoge ogen gooien.

Dat Bart Peeters goed overweg kan met de Nederlandse taal bleek trouwens ook uit zijn uitstekende bindteksten. Zonder ooit plat of banaal te worden slaagt de man erin om keer op keer de zaal aan het lachen te brengen. Toch is hij meer dan een clown, want tussen de lijnen door begrijpen we dat hij het songfestival toch niet zo ernstig neemt en dat hij het niet heeft voor mega-dj’s zoals Tiësto. Een man met een mening, zo hebben we onze folk-zangers graag.

En dan de muziek. Sinds hun vorige tournee zijn de muzikanten van Peeters er nog scherper op geworden. In het vrolijke ‘California’ zagen wij zowaar even de Beach Boys op het podium staan. Straf. Violist Emiel Verstraeten kwam nu ook uit de kast als funkgitarist, en percussionist-gitarist Piet Van den Heuvel leefde zich uit op de xylofoon. Dat alles in het kader van oude nummers in een nieuw jasje. Muzikanten die ons blijven verrassen met een nieuwe twist hebben altijd een streepje voor, al gebiedt de eerlijkheid ons om te vermelden dat niet alle nieuwe versies even geslaagd waren. Zo vonden wij dat er in de nieuwe ‘Heist aan zee’ heel wat van de oude charme van het nummer verloren ging.

Wie Peeters al ooit aan het werk zag weet dat de man elke zaal op zijn kop kan zetten. Dat deed hij nu weer, zij het met mate. Veel meer dan tijdens de vorige tour zocht Peeters de intimiteit op, iets dat hem wonderwel goed af ging. Het werd muisstil in de zaal tijdens de Brel-cover ‘Een vriend zien huilen’ en ook het nummer 'Kanonbal', een Nederlandstalige cover van een Damien Rice-nummer, veroorzaakte koude rillingen.

Maar onze persoonlijke favoriet was toch ‘Sint Franciscus’. Met een ingetogen song over een heilige doe je niet meteen een gooi naar de Ultratop, en toch pakte Bart Peeters net met dit nummer de zaal in. Want hoewel Peeters een hele zaal recht kan krijgen door gewoon met zijn kont te schudden, overtuigt hij zo mogelijk nog meer door zich bloot te geven in een bijzonder kwetsbaar nummer. Een Vlaamse zanger die voluit breekbaar durft te zijn: zo zouden ze er meer moeten maken. De conclusie is duidelijk: wij zien Bart Peeters het liefst bloot.

Nele Verheye - Cutting Edge 21 09 2008

Bart Peeters, 'De hemel in het klad' (2008)

Veel meer dan een kladversie

Driemaal is scheepsrecht. Na ‘Het plaatje van Bart Peeters' en ‘Slimmer dan de zanger' is ‘De hemel in het klad' de derde Nederlandstalige studioplaat van duivel-doet-al Bart Peeters. Omdat zijn talenten niet allemaal evengoed ontplooid kunnen zijn, kunnen we er u al van vergewissen dan Peeters geen topzanger is. Maar daar staat tegenover dat de nummers die hij schrijft en zich laat aanreiken hem op het lijf geschreven zijn. Exotisch, werelds, nuchter, af en toe een tikkeltje gestoord en vol energie. Neem daarbij nog een schare topmuzikanten en je weet dat dit een heerlijke plaat is die nooit op de achterste rij zal staan in onze platenkast.

De invloeden die als kleurrijke penseelstreken op ‘De hemel in het klad' terecht gekomen zijn, gaan tot ver buiten de landsgrenzen. Muzikaal toch, want de teksten hebben hun oorsprong dicht bij huis. ‘O California' een is buitengewone vrolijkerd met het nodige doowap-gehalte dat het caféleven in Peeters' thuisbasis Boechout bezingt. Nog meer opgewekte deuntjes: ‘Er is er geen een zoals jij' is van de hand van Raymond Van Het Groenewoud, maar die vond het te vrolijk voor zichzelf. Dus dan maar doorsluizen naar Peeters, die het zingt alsof het uit z'n eigen hart komt. En ‘Slaapwals' heeft iets van een zigeunerwals, al is de tekst sarcastischer dan onze eigen regering.

‘Ontdooi me' biedt mooi tegengewicht aan dat strijkers- en percussionele geweld: een rustige liefdesballade om even op adem te komen. Idem voor ‘Sint-Franciscus' en ‘Kanonbal', een hartverscheurende adaptatie van Damien Rice's ‘Cannonball'. Al geven we toe dat we Peeters liever horen in de energieke nummers. Zo ontlokt ‘Leve de deejays' ons een lach, aangezien de draak gestoken wordt met de verheerlijking van deejays. God is a deejay? Het omgekeerde geldt in ieder geval niet voor Peeters. Nog meer fijne humor op ‘Miere miere (mugge mugge)', ook al zo'n lekker ironisch nummer dat aanzet tot nadenken.

Wanneer de kladversie van de plaat schijnbaar ten einde loopt, worden we nog getrakteerd op een extraatje: ‘Zonder woorden' is een adembenemende livetrack waar het straffe opkomende talent Hannelore Bedert haar stembanden blootlegt. En hoe.

‘De hemel in het klad' is alweer een een fijn slim plaatje van de zanger die ons blijft verrassen en opvrolijken, die ons doet lachen en nadenken, en die ons door zijn uiteenlopendheid aan stijlen vooral blijft boeien.

Julie Van Oost - Cutting Edge 07 09 2008

Hemel in’t klad, nieuw meesterwerk van Bart Peeters

Het vervelende aan een cd bespreking maken van de nieuwe cd van Bart Peeters, ‘De hemel in het klad’ brengt je als journalist meteen in de problemen.

Je weet namelijk vooraf dat je er niet kan in slagen om dezelfde liederlijke woorden voor je recensie te gebruiken als die Bart Peeters hanteert in de teksten van z’n nieuwe cd. Heel de wereld zal het geweten hebben, Bart Peeters heeft een nieuwe cd ‘De hemel in het klad’ en die is in één woord indrukwekkend. Toen Bart Peeters een paar jaar geleden besloot het Engelse kleurloze popgenre in te ruilen voor de Nederlandstalige muziek, stonden muziekjournalisten en critici klaar om eens goed te lachen. Wat niemand vooraf durfde voorspellen is toch uitgekomen. ‘Het plaatje van Bart Peeters’, het Nederlandstalige debuut werd een groot succes en haalde moeiteloos ‘goud’ en ‘platina’ in Vlaanderen. Met de opvolger, ‘Slimmer dan de zanger’, ruim drie jaar geleden, bevestigde Bart Peeters z’n sterke reputatie als Vlaamse zanger. Maar, het beste moest dus nog komen en met ‘De hemel in het klad’ laat Bart echt wel het allerbeste van zichzelf als singersongwriter naar boven komen. Met z’n trouwe muzikale makkers - Abdellah Marrakchi, Mike & Ivan Smeulders, Piet Van den Heuvel – en z’n favoriete producer Jo Francken trok Bart de befaamde Motormusic studio’s in. Het resultaat is een geniaal album dat opnieuw bestaat uit 14 absolute muzikale pareltjes. Opvallend op de nieuwe cd van Bart zijn vooral de Slavische invloeden, iets wat je hoort wanneer je luistert naar het openingsnummer ‘Het is niet wat het is’ van de nieuwe cd. ‘Denk je soms nog aan mij’ is de muzikale bijdrage van Ronny Mosuse en wij kregen een spontaan ‘Pinguin op Antartica’ gevoel, zeker qua sfeer. Het nummer heeft trouwens ook een hoog meezinggehalte en wat de muzikanten en broers Mike en Ivan Smeulders presteren is buiten categorie. ‘Zomerdagen’ is het enige bekende liedje van ‘De hemel in het klad’ en voor ‘Er is geen zoals jij’ heeft good-old Raymond Van Het Groenewoud als componist getekend.

Het eerste echte hoogtepunt – misschien wel het beste en meest opvallende nummer – op ‘De hemel in het klad’ krijg je als je luistert naar ‘Slaapwals’. Vooral de openhartigheid van Bart spreekt boekdelen. In de 2de strofe zingt hij; ‘Ik surf nooit naar sex op het internet’ en in strofe 3 gaat hij nog een stapje verder; ‘Ik ga nooit in Holland wonen, ik roep nooit Vlaanderen of tegen ultra Francofonen, jullie doen net zo flauw als wij’. Van een stevige tekstklapper gesproken. ‘Ontdooi me’ is een luisterliedje waarbij Bart z’n petekind Mathieu Le Boudec, een student van virtuoos Jeff Neve – achter de piano plaats neemt.

Mocht je nog twijfelen of je ‘De hemel in het klad’ zou aanschaffen, wel dan zijn er nog wel ijzersterke argumenten om je aankoop toch te motiveren. Zo is er het heerlijke nummer ‘O California’, een song die niets te maken heeft met de Amerikaanse staat maar wel met een gezellig cafeetje in Boechout. Voor ‘Kanonbal’ ging Peeters lenen bij Damian Rice. Bij ons scoorde Rice vorig jaar een hit met ‘9 crimes’ maar de man heeft nog meer pareltjes gemaakt. Eén ervan heeft een Vlaamse tekst gekregen dankzij Bart Peeters. Als ode aan alle deejays schreef Bart het bijzondere ‘Leve de deejays’ en in het nummer ‘Andersomdag’ wordt de wereld op z’n kop gezet waar zelfs een schlagerkoningin aan moet geloven.

Als uitsmijter op de nieuwe cd ‘De hemel in het klad’ is er nog de leuke extra song, het duet dat Bart Peeters heeft gebracht tijdens Nekka Nacht met niemand minder dan Hannelore Bedert. Het liedje start spontaan wanneer u met een gelukzalige glimlach hebt afscheid genomen van ‘De hemel in het klad’ en de titelsong ‘Sint Franciscus’, een potentiële single overigens.

Zonder verpinken kunnen we schrijven dat Bart Peeters een heel grote artiest is in Vlaanderen en Nederland. Met ‘De hemel in het klad’ heeft Bart opnieuw een meesterwerk gemaakt en zonder enige commerciële campagne of grote marketing blijkt de cd in z’n eerste dagen al een gigantisch succes. Bart komt immers vanuit het niets op 1 binnen in de Ultratop 50 albumlijst.

Jazeker, Bart Peeters heeft ‘fans’ alhoewel hij zo z’n mening heeft over het vieze woord ‘fans’. Op z’n website vertelt hij het zo: “Ik heb geen fans, zij richten zich liever tot Tokyo Hotel of DJ Tiësto. Ons publiek bestaat uit mensen die op dezelfde golflengte zitten, die iets herkennen van zichzelf in ons muzikale lappendeken of in de toon van de teksten”. Jazeker Bart Peeters, u hebt met ‘De hemel in het klad’ u zelf helemaal overtroffen. Wat een schitterende, nieuwe cd. DANKUWEL.

De cd is te koop in de winkels (EMI) of via iTunes.

Kurt Frederickx - Showbizzsite 15 09 2008

Geluk is volstrekt oninteressant

Veelzijdigheid is zijn tweede natuur. Maar meer dan de immer opgewekte tv-presentator, acteur en mede-archtect van het Peulengaleis is Bart Peeters een bevlogen zanger, muzikant en liedjesschrijver. Na Het plaatje van en Slimmer dan de zanger overtreft hij nu zichzelf met De hemel in het klad, een gevarieerde CD waarop hij afwisselend gevat en ontroerend het aardse bestan doorlicht...

Dirk Steenhout - De Morgen 06 09 2008

Bart Peeters. AB Brussel *****

De tijd dat we mensen moesten overtuigen van het feit dat de muzikant Bart Peeters echt iemand anders is dan de enerverende Eurosong-Bart Peeters is ondertussen gelukkig voorbij. Wij stonden dan ook te popelen om naar de show te gaan die bij Peeters’ derde Nederlandstalige worp, ‘De hemel in het klad’, hoort. Afgelopen vrijdag ging die tournee in première in een uitverkochte AB.

‘(Zo van die) Zomerdagen’, de huidige radiosingle, bracht het heterogene publiek meteen in de stemming. De combinatie van spitsvondige teksten op een eenvoudige melodie, met oog voor detail, sloeg ook nu weer aan. Neen, deze concertreeks is zeker geen breuk met de vorige. Dat bewijzen onder meer enkele nieuwe songs die ook al in de laatste concerten van de vorige tournee (maar liefst 120 keer uitverkocht) zaten. Peeters gaat op hetzelfde, succesvolle, elan door. De kracht van zijn shows is de veelheid aan sferen die opgeroepen worden: ‘Het is niet wat het is’ klinkt wat Mexicaans, ‘Ontdooi me’ is een wondermooie ballade, ‘Slaapwals’ - in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden - zigeneurmuziek...

En toch pasten alle nummers van de nieuwe plaat vlotjes bij mekaar. Ze werden dan ook alle veertien gespeeld, waardoor het aantal songs van de vorige platen herleid werd tot een strikt minimum. We kregen nog wel een knappe, vernieuwde versie van ‘Heist aan zee’ te horen, dat een versnelling hoger ging. En natuurlijk is ‘AAA’ onvermijdbaar, maar eigenlijk snakte het publiek toch vooral naar nieuwigheden. Dat Emile Verstraeten zijn danssolo nog eens mocht opvoeren, net zoals in de vorige tournee, was dus een misser, al bedierf die de pret niet.

Maar de core business van Bart Peeters is meer dan eens liefde verspreiden en daar slaagde hij in, zéker met ‘Het is niet wat het is’. Het tempo ging vooral na de pauze omhoog: de songs en bindteksten volgden een logische lijn, waardoor we van hoogtepunt naar hoogtepunt zweefden. De hilarische en confronterende aankondiging van ‘Leve de deejays’ sloeg aan, maar ook de vertaalde versie van ‘Last night a dj saved my life’ was top. Dat de stage manager tijdens de politiek getinte song ‘Miere miere (mugge mugge)’ de rijf (jawel!) bespeelde, werkte ook al op de lachspieren, maar nooit verviel het concert in een goedkope comedyavond.

Wij blijven verbaasd dat Peeters een salsa-achtige song de titel ‘Arbeidsongeschikt’ meegeeft. Maar – ere wie ere toekomt – het succes van zo’n concert ligt niet alleen aan hemzelf. Hij mag van geluk spreken dat hij omringd is door zo’n polyvalente topmuzikanten. Bart Peeters maakt net zoals Think of One regionale wereldmuziek, maar veel toegankelijker en lichter, zodat die ook aanslaat bij een breed publiek. Het beste voorbeeld daarvan is ‘O California’ waarin hij zijn bakermat Boechout bezingt op z’n Beach Boys'.

De première van deze nieuwe tournee was een voltreffer. Dat de zes eerst een staande ovatie kregen voor ‘Ik hou meer van folk’ en een tweede keer mochten terugkomen om de Damien Rice-cover ‘Kanonbal’ te zingen, was niet meer dan normaal.

Benjamin Van Wijnendaele - Cutting Edge 06 09 2008